Kuchnię kaszubską najprościej można opisać trzema słowami – skromna, smaczna i syta.

Dawniej pożywienie ludności wiejskiej terenu Kaszub opierało się na produktach pochodzących z własnego gospodarstwa. Trzonem rolnictwa były gospodarstwa „gburskie” zamożnej warstwy chłopów. Uprawa była nastawiona na produkcję zbóż, strączkowych, okopowych w tym ziemniaków, brukwi, rzepy, marchwi oraz warzyw takich jak cebula. Ziemię pod uprawę warzyw okopowych nawożono obornikiem, a następnie „uciągano” w redliny. Brukiew i marchew dołowano na polu. Z liści brukwi robiono w specjalnych dołach kiszonkę dla bydła. Pożywienie Kaszubów było skromne. Podstawową potrawę stanowiły ziemniaki, które podawano codziennie na obiad. Gdy na wsi panowała bieda, rzadko na stole pojawiało się coś innego. Bardzo popularnym warzywem uprawianym w gospodarstwach kaszubskich była także kapusta. Przygotowywano z niej nie tylko różnego rodzaju zupy np. parzybrodę czy kapuśniak, ale także dania główne jak kapustę duszoną na wędzonce. Danie to było bardzo pożywne, szybkie i tanie.

Najbardziej specyficzną i znaną cechą kuchni kaszubskiej jest bogactwo ryb i potraw rybnych. Są to zarówno ryby morskie, jak i słodkowodne, które żyją w kaszubskich jeziorach. Ryby przyrządzane są na wiele różnych sposobów – od zup począwszy, przez sałatki i zimne zakąski, a na daniach obiadowych kończąc. Duża ilość ryb, różnorodność gatunków, łatwość i powszechność ich połowu, sprawiły, że na Pomorzu stały się one bardzo popularnym składnikiem codziennego i odświętnego pożywienia. W kuchni kaszubskiej wykorzystywało się wszystkie gatunki i przyrządzano je na wiele różnych sposobów. Ryby gotowano, prażono, wędzono i suszono.

Mięsa w tradycyjnej kuchni kaszubskiej nie były podstawowym pożywieniem. Jadano je rzadko, najczęściej raz w tygodniu lub podczas wielkich świąt. Najwięcej potraw mięsnych gotowano z drobiu, zwłaszcza z gęsi, ale także z kaczek i kur. Świniobicie odbywało się na wsi zazwyczaj dwa-trzy razy do roku, dostarczając jednorazowo większą ilość mięsa, które należało przerobić. Po uboju część mięsa wykorzystywano do szybkiego spożycia, znaczną jego ilość, którą należało zakonserwować, przeznaczano na zapasy. Od dawna najwartościowsze gatunki mięsa utrwalano przez zasalanie, wędzenie i suszenie. W okresie międzywojennym na ziemiach Pomorza zaczęto wykorzystywać w procesie konserwacji produktów spożywczych apertyzację w słojach wecka, wypierając częściowo sposoby wcześniejsze, bardziej pracochłonne.

Desery na Kaszubach serwowano z reguły tylko w święta i ważne uroczystości. Słodkie smakołyki wytwarzano zazwyczaj z łatwo dostępnych produktów, takich jak mąka, woda, jaja, warzywa i owoce.

Poszczególne składniki potraw miały dla ludowej obyczajowości swoje znaczenie, podkreślane głownie podczas wieczerzy wigilijnej. Wypieki z mąki zapewniały pomyślność w nadchodzącym roku. Kłosy zbóż stanowiły źródło życiodajnej mocy. W rybach widziano odniesienia religijne, jednak ludność przypisywała im także wpływ na płodność i rodzące się życie. Groch ponoć chronił przed chorobami, a w połączeniu z kapustą zapewniał urodzaj. Grzyby pomagały w nawiązywaniu kontaktów ze światem zmarłych. Jabłka były “lekiem” przeciwko choremu gardłu, a miód gwarantował przychylność sił nadprzyrodzonych.

Zapraszamy do zakładek: produkty regionalne i tradycyjne potrawy, w których znajduje się charakterystyka najpopularniejszych specjałów kuchni kaszubskiej. Natomiast w zakładce “Gdzie zjeść?” podpowiadamy dokąd udać się aby spróbować kuchni naszego regionu.